Search Results

പിറ്റത്തെ ഞായറാഴ്ച്ചയും അതേ സമയത്തവൻ ഫർസാനയെ മുകളിലേക്ക് കൊണ്ടുപോകാൻ ഇരിക്കുകയായിരുന്നു. അപ്പോഴാണ് വല്ലിപ്പാനെ ആശുപ്രതിയിൽ അഡ്മിറ്റാക്കിയ വിവരം അവന്റെ ഫോണിലേക്കെത്തിയത്. അത് ഇടയ്ക്കിടയ്ക്ക് ഉള്ളതായതുകൊണ്ട് അവന് ഞെട്ടലൊന്നും വന്നില്ല. ഉമ്മയും ഉപ്പയും അവനും കൂടി അ പ്പോൾ തന്നെ ആശുപ്രതിയിലേക്ക് പുറപ്പെട്ടു. സാധാരണ, ആശുപ്രതിയിൽ ഉപ്പയെ നോക്കാൻ നിൽക്കാറുള്ളത് സാജിതാൻ ഇത്ത റംലയായിരുന്നു. ഇത്താക്ക് പനിയായതിനാൽ ഉപ്പാന്റെ പരിചരണം ഏറ്റെടുത്ത് സാജിതാക്ക് ആശുപത്രിയിൽ തങ്ങേണ്ടി വന്നു.

എൻ്റെ പേര് അനൂപ്. എൻ്റെ സുഹൃത്തിൻ്റെ ജീവിത കഥയാണിത്. ഞാൻ എൻ്റെ സുഹൃത്തിൻ്റെ സ്ഥാനത്തായി സങ്കല്പിച്ചാണ് ഈ കഥ നിങ്ങൾക്കു മുന്നിൽ അവതരിപ്പിക്കുന്നത്.

ഒരു ദിവസ്സും അമ്മ എന്നെ ആട്ടിൻ പാലിനായി പട്ടാളത്തിന്റെ വീട്ടിലേക്ക് വിട്ടു. പട്ടാളത്തിന്റെ വീട്ടിൽ കുറെ ആടുകളുണ്ടായിരുന്നു. ഞാൻ ചെല്ലുമ്പോൾ പട്ടാളം തേങ്ങ അരക്കുകയായിരുന്നു.

ശരി അച്ചാ. ഞാൻ അകത്തളത്തിലേക്കു നടക്കുമ്പോൾ അച്ചന്റെ കണ്ണുകൾ എന്റെ പുറകെ സഞ്ചരിക്കുകയായിരുന്നു. എന്റെ ചുവടുകൾക്കനുസരിച്ചു തുളുമ്പുന്ന നിതംബവും അഴകാർന്ന പൂവടിവുകളും അച്ചൻ ശ്രദ്ധിച്ചു. ഞാൻ കഞ്ചമൂന്നിൽ നിന്നും മറഞ്ഞപ്പോൾ അച്ചൻ തന്റെ സ്ഥിരം ഇരിപ്പിടമായ ചാരുകസേരയിലേക്കമർന്നു.

കൈകൊണ്ടു പിടിച്ച് മാറ്റി എതിർക്കാനുള്ള തീവ്രശ്രമം അവളും തുടർന്നു.

പടക്കം പൊട്ടുന്നപോലുള്ള ശബ്ദം കേട്ടവർ കണ്ണ് ചിമ്മി നോക്കിയപ്പോൾ നിലത്ത് വീണു കിടന്ന് പിടയുന്ന ഗുണ്ടകൾ രവിയും മുഹമ്മദും ജോണും. പലചരക്ക് കടയിലെ ജോസെഫ് ചേട്ടന്റെ കഴുത്തിന് പിടിച്ച് നിന്നിരുന്ന ഗുണ്ടകൾ.

ഞാൻ രമേച്ചിയുടെ വിടിന് പിന്നിലെ അടുക്കള വാതിലിന്റെ അടുത്തേക്ക് നടന്നു. ചാരിയിരുന്ന വാതിൽ തള്ളിനോക്കിയപ്പോൾ അകത്ത് നിന്നും പൂട്ടിയിരുന്നു. ജനലിലൂടെ നോക്കിയപ്പോൾ രമേച്ചി അവിടെ ഇരുന്ന് എന്തോ ചെയ്യുകയാണ് “രമേച്ചി.” ഞാൻ ജനാലക്കൽ പൊയി മെല്ലെ വിളിച്ചു. ഒന്ന് ഞെട്ടിയെന്ന പോലെ രമേച്ചി കണ്ണുയർത്തി നോക്കി. ആ മുഖത്ത് ആദ്യം ഒരു അത്ഭുതം വിരിഞ്ഞു. പിന്നെ പഴയ പോലെ പിണക്കവും. ” എന്താ.” വാതിൽ തുറന്നുകൊണ്ട് രമേച്ചി നിസ്സംഗതയോടെ ചോദിച്ചു. വാക്കുകളിൽ പിണക്കം നിഴലിട്ടു. “രമേച്ചി എന്നോട് പിണക്കമാണോ? ഞാൻ രമേച്ചിയുടെ കണ്ണുകളിൽ നോക്കി ചോദിച്ചു. “ഓ എനിക്കാരോടും പിണക്കം ഒന്നും ഇല്ല.“ രമേച്ചി പരിഭവത്തോടെ പറഞ്ഞു “പിണക്കം ഇല്ലാതെ ആണോ എന്നോടിങ്ങനെ മുഖം വീർപ്പിച്ച നിൽക്കണെ” ഞാൻ ചോദിച്ചു “അന്ന് സുനിലിന്റെ വീട്ടിൽ വെച്ച്. കണ്ടതിൽ പിന്നെ ഒന്ന് കാണാൻ പോലും ഇല്ലല്ലൊ. അല്ല. ഞാൻ ആരാ അതൊക്കെ ചോദിക്കാൻ അല്ലേ? രമേച്ചി പരിഭവിച്ചു. “അതിന് ശേഷം ഞാൻ തിരക്കിൽ ആയത് കൊണ്ടല്ലെ രമേച്ചി.“ ഞാൻ ന്യായീകരിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. “അതെയതെ. കാര്യം കഴിഞ്ഞാൽ പിന്നെ.

ഈ ഭാഗം കുറച്ചു വൈകിച്ചത്തിൽ.. ആദ്യം തന്നെ ക്ഷമ ചോദിക്കുന്നു…

” എന്താ പെണ്ണിനു ധ്രുതി?“ ഞാൻ ഒന്നു കളിയാക്കി. ഞാൻ വീട്ടിലേക്കു പോയി. ഒന്നു ഫ്രെഷ് ആയ ശേഷം പ്ലേയറും ഏടുത്തു ദേവിയുടെ വീട്ടിലേക്കു യാത്ര ആയി.

വീട്ടിൽ മമ്മി ലാലി. 42 വയസ്. വീട്ടമ്മ. പെങ്ങൾ ഷെറിൻ. ഡിഗ്രി ഒന്നാം വർഷം. എന്റെ കോളേജിൽ തന്നെയാണ് അവളും പഠിക്കുന്നത്. പപ്പാ ബഹറിനിൽ ആണ്. വർഷത്തിൽ ഒരു തവണ നാട്ടിൽ വരും.

പതിവുപോലെ രാവിലെ 4 മണിക്കുണ്ണർന്നതാ. പഠിക്കാനുള്ള ദിവസ്സങ്ങളിൽ 4 മണിക്കുണരാൻ എന്താ ഒരു പാട്. ഇന്നിപ്പൊ 4 മണികഴിഞ്ഞപ്പൊ ഉറക്കവും വന്നില്ല. അതല്ലെങ്കിലും അങ്ങനെയാണല്ലൊ? ഒരു മണിവരെയെങ്കിലും നന്നായി, സുഖായി ഉറങ്ങണം എന്നു കരുതിയാൽ പിന്നെ അന്ന് ഒരു ഉറക്കവും ഇല്ല. എന്തായാലും കിടക്കയിൽ നിന്ന് എണീക്കാൻ തോന്നുന്നില്ല. മാത്രവുമല്ല, 4 മണിക്കെ ജെട്ടിക്കുള്ളിൽ കൊച്ചുകള്ളൻ പെരക്കം വെക്കാൻ തുടങ്ങിയതാ. കഴിഞ്ഞ മൂന്നുനാലു മാസവും ‘വേണ്ടാത്ത ചിന്തകളൊന്നു’ കടന്നുവരാതെ നല്ല കൂട്ടിയായി പഠിക്കെല്ലായിരുന്നൊ? എന്നാലും കൂടെ പഠിക്കുന്ന ശ്രീലക്ഷ്മിയുടെ മുഴുത്ത മൂലകളും സരിഗമ പാടുന്ന ചന്തികളും ഇട്ക്കിടയ്ക്ക് അനുവാദം ചോദിക്കാതെത്തന്നെ മനസ്സിനകത്തേക്ക് കടന്നുവരും. ആ സമയം അമ്മയുടെ സുഗ്രീവാജ്ഞ വരും. എന്താ ഗോപു, ശബ്ദം പുറഞ്ഞു കേൾക്കുന്നില്ലല്ലെ, ദിവാ സ്വപ്നം കണ്ടിരുന്നൊ നിയ്യ. അച്ഛൻ കുവൈറ്റിൽ കിടന്ന് രാപ്പുകൽ കഷ്ടപ്പെടുന്നത് മോനെ ഒരു ഡോക്ടറായി കാണാനുള്ള കൊതികൊണ്ടാ…’ ഉടനെ മനസ്സിനെ രണ്ടു കൈകൊണ്ടും വാരിയെടുത്ത് കൂട്ടിലടച്ച് കൊളുത്തിടും.